Çocukluk arkadaşlığı başka bir şeymiş..Her geçen gün daha iyi anlıyorum..
Efenim bendeniz bir asker çocuğu olup, çocukluğum lojmanlarda geçmiştir.
Tee ilkokuldan arkadaşlarını -facebook aracılığıyla- bulan dila,
arkadaşlarını hemen arar ve görüşür..
O öyle bir andır ki..
Çocukluğundan, tadı damağında kalmış oyunların sıcaklığı,yeni "o" nu tanımaya çalışmanın heyecanı,yıllardır görüşememenin özlemi ile birleşir..
Sımsıkı sarılırsın ona..Sarıldığın belki çocukluğundur belkide anılar..
O duygu vardır ya o güven..o bambaşka..
Başka hayatlar ,başka çizgiler,başka idealler vardır artık..ortak hayaller kaybolmuştur bulutlardan..
Evcilik oyunlarımız neredeyse gerçeğe dönüşeceklerdir ve oyun olmadığını imzadan sonra anlayacak olmamız da başka bir gerçektir:) Bu konuya şimdi girmeyelim ama :)
Her gün sokakta oynalılan futbol oyunları,futbolcu hayalleri artık haftada bir yapılan halısaha maçlarına bırakmıştır yerini..
"Ben şimdi şuymuşum" "Ben şu oldum "a dönüşmüştür..Ne garip..
Bir gün yine onlarla iken, bir an uzaklaşıp resmin bütününe baktım..
O kadar büyümüşüz ki..
Ve anladım ki; hepimiz dünyaya eskisi gibi bakmıyoruz ama birbirimize hala aynı yerden,aynı hislerle bakıyoruz..
"Değerli" olan da bu değil mi?
2 okurcuk yazarcık var:
alkış alkış alkış :)))
-ery-
canımsın :))
Yorum Gönder